تحلیل پایداری مناطق شهری تبریز با استفاده از روش ترکیبی AHPوFUZZEY

توسعه پایدار یکی از جامع‌ترین مفاهیم در دهه‌های اخیر می‌باشد این واژه در مفهوم گسترده آن به معنی اداره و بهره‌برداری صحیح و کارا از منابع مالی،نیروی انسانی و... برای دست‌یابی به الگوی مصرف مطلوب است که با به بکارگیری امکانات فنی،ساختار و تشکیلات مناسب برای رفع نیاز نسل امروز و آینده به طور رضایت بخش امکان‌ پذیر می‌شود.هدف این تحقیق تحلیل و اولویت بندی پایداری مناطق شهر تبریز از نظر شاخص های پایداری ابعاد زیست محیطی،اقتصادی،اجتماعی و کالبدی-فضایی با استفاده از مدلهای فازی و AHP است.روش پژوهش توصیفی-تحلیلی و نوع آن کاربردی-توسعه‌ای است. براساس نتایج بدست آمده از نه منطقه‌ی شهری 6منطقه(2،3،4،7،8،10)در وضعیت ناپایدار و منطقه پنج در وضعیت نیمه پایدار و دو منطقه(1،6) در وضعیت پایدار قرار دارند.یعنی میانگین 67/66درصد ناپایدار و 11/11درصد نیمه پایدار و 22/22درصد مناطق در وضعیت پایدار قرار دارند.در مناطق ناپایدار عدم انطباق رشد جمعیت با نیازهای خدماتی،کمبود فضاهای سبز و تفریحی، نبود خدمات مناسب بهداشتی-درمانی،تجاری،ورزشی،افزایش نرخ رشد جمعیت،کمبود امکانات آموزشی،فرهنگی،اشتغال پایین،سکونت اقشار کم درآمد و مهاجرین،ساخت و سازهای بدون مجوز و گسترش بی رویه در این مناطق بر میزان ناپایداری شدت بخشیده است.بنابراین، برای رسیدن به توسعه پایدار لازم است، در درجه اول رویکرد عدالت اجتماعی در دستور کار مدیران و تصمیم گیران شهر تبریز قرار گیرد تا توزیع خدمات و امکانات بین مناطق شهر تبریز،با توجه به نیازهای جمعیتی متعادل گردد.